معرفي باشگاه لیورپول

باشگاه فوتبال لیورپول، باشگاه فوتبال حرفه‌ای است که مرکز آن در لیورپول انگلستان مستقر است. این باشگاه در لیگ برتر این کشور حضور دارد و بیش از هر باشگاه دیگر انگلیسی افتخارات کسب کرده است. لیورپول با بطور مشترک هجده بار عنوان قهرمانی در (بالاترین سطح) لیگ،هفت جام حذفی، هفت جام اتحادیه و پنج جام قهرمانی باشگاه‌های اروپا که رکوردی برای یک باشگاه انگلیسی محسوب می شود، کسب کرده است.
این باشگاه در سال ۱۸۹۲ تأسیس گردید و به سرعت در فوتبال انگلستان به تیم قدرتمندی بدل شد که بین سال های ۱۹۰۰ و ۱۹۴۷، پنج بار قهرمان لیگ شد. با این وجود، لیورپول طی اواخر دهه ۱۹۵۰ میلادی هفت سال را در لیگ دسته دوم سپری کرد و تا سال ۱۹۵۹ که بیل شنکلی به مربیگری این تیم منصوب شد نتوانست به دسته بالاتر صعود کند. بازیکنان تیم در زمین به طور سنتی پیراهنهای سفید و قرمز می پوشیدند اما در دهه ۱۹۶۰ لباس تیم کاملاً قرمز رنگ شد.
تحت مدیریت بیل شنکلی، لیورپول سه جام قهرمانی در لیگ، دو جام حذفی و یک جام یوفا، که اولین جام اروپایی تاریخ باشگاه محسوب می شد، بدست آورد. طی ۳۰ سال گذشته لیورپول یکی از موفق ترین باشگاه‌های فوتبال در سطح انگلستان و اروپا بوده است. آنها بین سال های ۱۹۷۷ و ۱۹۸۴ چهار بار به مقام قهرمانی باشگاههای اروپا دست یافته اند. باشگاه طی دهه ۱۹۹۰ دچار افت شد اما با کسب سه جام قهرمانی در سال ۲۰۰۱ و پنجمین جام قهرمانی باشگاه‌های اروپا دوباره مطرح گردید.
فاجعه ورزشگاه هیسل نام باشگاه را در اروپا کمی بدنام کرد چرا که در آن حادثه ۳۹ هوادار یوونتوسی به دنبال فرار از دست هواداران لیورپولی کشته شدند. چهار سال بعد باشگاه فاجعه دیگری را تجربه کرد. در فاجعه هیلزبورو ۹۶ هوادار لیورپول تحت فشار هجوم تماشاگران بین حصار ورزشگاه کشته شدند. به یاد قربانیان جان باختگان حادثه هیلزبورو دو شعله فروزان به علامت باشگاه اضافه شد. هر دو فاجعه اثرات و واکنش های وسیعی بر فوتبال انگلستان و اروپا و خود باشگاه تا به امروز در پی داشت.
باشگاه فوتبال لیورپول از زمان تشکیل آن در ورزشگاه آنفیلد بازی کرده است اما برنامه‌هایی در دست است که ورزشگاه جدیدی در استنلی پارک ساخته شود که قرار بود تا سال ۲۰۱۱ ساخته شود اما به دلیل شرایط نامساعد اقتصادی ساخت آن به تعویق افتاده است. لیورپول پایگاه هواداری بزرگ و وسیعی در سراسر جهان دارد که در مقابل چند باشگاه دیگر رقابت قدیمی دارد. لیورپول شدیدترین رقابت ها را با باشگاههای فوتبال منچستر یونایتد و اورتون، که معمولاً با این تیم دربی مرزی ساید را برگزار می کند، دارد.

تاریخچه
 

در سال ۱۸۸۸ لیگ فوتبال انگلستان راه اندازی شد و آنفیلد یکی از ورزشگاه‌های اصلی درلیگ به شمار می‌رفت. در روز شنبه، ۸ سپتامبر ۱۸۸۸ ورزشگاه آنفیلد به افرادی که برای تماشای مسابقه آمده بودند خوش آمد می‌گفت، در واقع آن روزها این ورزشگاه پذیرای رقیبان قرمزها نبود بلکه این اورتونی‌ها بودند که به عنوان اولین تیم شهر در این ورزشگاه خود نمایی می‌کردند. اورتونی‌ها که آن موقع لباس‌های چهار خانه‌ای آبی و سفید می‌پوشیدند با قهرمانی در لیگ انگلستان در سال ۱۸۹۱ نامی برای خود در آنفیلد دست و پا کردند، تیم وجود خود را مدیون یک کشیش قابل احترام در کلیسای سنت دومینگو و جان هولدینگ می‌دانست با این حال جان هولدینگ که رویاهای زیادی را برای پیشرفت فوتبال شهر در سر می‌پروراند، بعدها که شهردار لیورپول شد، باشگاه فوتبال لیورپول را راه اندازی کرد. ابتدا جوان‌هایی که با شور و علاقه‌ای خاص دراستنلی پارک فوتبال بازی می‌کردند، تیمی آماتور به کمک بعضی از اعضای کلیسای سنت دومینگو به نام سنت دومینگو را تشکیل دادند که دقیقاً یک سال بعد به اورتون تغییر نام یافت. بازیکنان سنت دومینگو همدیگر را در کلیسای مذبور ملاقات نمی‌کردند بلکه آنها معمولاً در هتل کوئینزهد واقع در خیابان ویلیج در همسایگی مکانی به این اسم Ye Anciente Everton Toffee House گرد هم می‌آمدند که همین باعث شد آن‌ها را تافی ها صدا بزنند که این لقب برای آن‌ها جاودانه ماند. اورتونی‌ها ابتدا در یک مکان محدود بازی می‌کردند که بعد در یک محل سر سبز بین جاده آنفیلد و جاده والتون برک مستقر شدند. تیم به کمک راهنمایی‌های زیرکانه جان هولدینگ از نظر مالی پیشرفت کرد و به موفقیت رسید. جان هولدینگ در آن موقع عضو انجمن شورای شهر لیورپول بود که بعدها به سمت شهرداری رسید. با این وجود چهره او بزرگترین فراموش شده این شهر شد هر چند که لوحی برنزین در بیرون از ورزشگاه آنفیلد و نیز تمثیلی از وی در موزه باشگاه لیورپول خاطرات وی را حفظ نموده‌است. برای مردی که باشگاه اورتون را توسعه داد و بعدها موسس باشگاه لیورپول شد جای شگفتی دارد که زیاد در خاطره‌ها نباشد هر چند نشانه‌هایی در مهمان خانه ساندن در گوشه‌ای از خیابان کوتاه گولدینگ جایی که جان به عنوان سلطان اورتون معروف بود از وی هست. در این مهمانخانه که متعلق به جان بود، وی اجازه می‌داد که اعضای باشگاه اورتون همدیگر را ملاقات و از سالن بولینگ آن به عنوان اتاق لباس بازیکنان استفاده کنند و این همان جایی است که هم اورتونی‌ها و بعد لیورپولی‌ها برای نخستین بار عکس یادگاری گرفتند. جای سوال دارد که آیا اورتون می‌توانست بدون کمک جان هولدینگ در سال ۱۸۸۸ عضو لیگ شود. او اورتون را در سال ۱۸۸۴ به آنفیلد آورد. آن‌ها قبلاَ زمین کوچکی واقع در خیابان پریووری در شمال استنلی پارک را اجاره کرده بودند. اما زیاد مورد استقبال جمعیت آن جا نشدند. بنابراین هولدینگ پیش دوستش اررل رفت که صاحب یک مکان در خیابان آنفیلد بود و اررل متقاعد شد زمین را در اختیار هولئینگ بگذارد. جان هم این زمین را به باشگاه اجاره کرد و این همان آنفیلد بزرگ است که تا سال ۱۸۹۲ اورتون در این مکان بازی می‌کرد. اجاره این زمین برای مسئولان باشگاه سخت گران تمام شد و همین باعث بوجود آمدن اختلافاتی بین اورتونی‌ها و هولدینگ شد از طرفی هولدینگ هم تمایل شدیدی برای فروش محصولاتش در زمین داشت و از این طریق سود فراوانی بدست می‌آورد اما هنوز این جان بود که به باشگاه کمک‌های مالی برای خرید بازیکن و بازسازی زمین می‌کرد. کشمکش ودرگیری بر سر این که یک باشگاه چگونه اداره و مدیریت شود در سال ۱۸۹۱ پیش آمد و در همین سال اجاره آنفیلد هم بالا رفت. باشگاه اورتون که در سال ۱۸۸۴، صد پوند می‌پرداخت در سال ۱۸۹۱ می‌بایست ۲۵۰ پوند به هولدینگ بپردازد. هولدینگ نظریه‌های هوشمندانه و کارگر خود را در این مورد ارائه داد. در ۱۵ سپتامبر ۱۸۹۱ به همین منظور با مسئولان باشگاه اورتون به مذاکره نشست. هولدینگ می‌گفت که اورتون باید آنفیلد و زمین‌های اطرافش را بخرد این طوری از شر اجاره آن راحت می‌شود اما قیمت به نظر بالا می‌رسید و مسئولان گفتند نه. در اکتبر همان سال اکثر مسئولان و بازیکنان اورتون دست به اعتصاب زدند و از تیم خارج شدند. این مشکل باعث شد که هولدینگ هیچ سودی در این مورد عایدش نشود و با خروج بعضی از اعضای باشگاه نقشه اش این بود که آنفیلد و زمین‌های مجاورش را بفروشد. به عقیده او از این طریق می‌توانست پاداش ۹ سال خدمت به باشگاه را که یک ریسک بزرگ در طی این مدت برای او بود دریافت کند. هولدینگ به اورتون وام آزاد داد و متذکر شد که باشگاه نیز کار درآمدزایی خود را دنبال کند. اما او نقشه‌های دیگری داشت او می‌خواست که تیم، زمین را بخرد و توانایی پرداخت بدهی‌هایش را داشته باشد. متأسفانه بیشتر اعضای تیم اورتون ایده هولدینگ را نپذیرفتند و به شدت عکس العمل نشان دادند و این کار باعث شد که هولدینگ سخت ناراحت شود به همین خاطر در یادداشتی برای مسئولان اورتون نوشت اصلاً نمی‌فهمم که با یک نفر که تمام سرمایه خود را روی یک تیم باشگاه فوتبال و مسئولانش گذاشته چنین رفتار شود. بنابراین جدایی رسمی اورتون و هولدینگ در ۱۲ مارس سال ۱۸۹۲ روی داد. در جلسه جدایی، یکی از اعضای اورتون به نام جان ماهون که جلسه را رهبری می‌کرد هنگامی که جان هولدینگ به طور غیر منتطره‌ای دگرگون شده می‌دید، بلند شد که به او صندلی بدهد و در واقع او را سر جای خود بنشاند اما با طرفداران هولدینگ روبه رو شد در همین حال جان هولدینگ جمله معروفی را بر زبان آورد: من اینجا هستم در یک محاکمه و یک جنایتکار نمی‌تواند صندلی را از من بگیرد. سپس با ۱۸-۱۹ نفر از اعضای تیم (که بیشتر بازیکنان بودند) جلسه را ترک کرد. در ۱۵ مارس همان سال در خانه هولدینگ، جان و عده‌ای از دوستانش که باشگاه فوتبال اورتون را ترک کرده بودند باشگاه جدیدی را بوجود آوردند. ویلیام ای. بارسلی یکی از دوستداران پر و پا قرص فوتبال پیشنهاد داد که اسم تیم جدید را لیورپول بگذارند. بارسلی یکی از دبیران باشگاه اورتون بود که به عنوان اولین دبیر لیورپول گماشته شد پیشنهاد او هولدینگ را سخت متعجب کرد زیرا هولدینگ می‌خواست که یک اورتون جدید را شکل دهی کند و به همین منظور برای نام نویسی باشگاه جدید به لندن رفت و نام باشگاه فوتبال اورتون و اتلتیک کمپانی گروندز را ثبت کرد که بعداً در تاریخ ۴ فوریه ۱۸۹۲ انجمن فوتبال در لندن این اسم را بدلیل هم نامی با باشگاه قبلی رد کرد و یادآور شد که دو باشگاه نمی‌توانند با یک نام مشابه در لیگ بازی کنند. در زمان مشابه گروهی از هواداران متعصب اورتون که در بین آن‌ها گروهی از ارگان‌های کلیسای سنت دومینگو هم بودند زمینی را در شمال استنلی پارک خریدند که به آن گودیسون می‌گفتند تیم اورتون از آن تاریخ آنفیلد را ترک کرد و در آن جا مستقر شد و گولدینگ با یک زمین خالی در آنفیلد تنها ماند که تیم جدیدش از این به بعد در آن زمین بازی می‌کرد. تیم جدید آن روزها همواره مورد تحقیر اورتونی‌ها قرار می‌گرفت و اورتونی‌ها به آن لقب دشمن را دادند. هولدینگ در کنار جان مک کنا و همینطور بارسلی تیم را اداره می‌کرد که اکثر کارهای باشگاه توسط کان مک کنا صورت می‌گرفت. مک کنا بعدها ریاست باشگاه فوتبال لیورپول را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۰۵ عضو انجمن لیگ انگلیس شد و در سال ۱۹۱۰ بود که ریاست لیگ فوتبال انگلیس را برعهده گرفت. اقدامات وی باعث پیشرفت فوتبال در جزیره شد. تیم جدید در سال ۱۸۹۴ رنگ قرمز را برای پیراهن‌های خود انتخاب کردند و در سال ۱۹۰۱ نیز آرم معروف لک لک را که نماد شهر بود به سینه زدند که از این رو به لک لک‌ها معروف شدند. در سال ۱۸۹۲ در خواست آن‌ها برای پیوستن به لیگ اول انگلستان رد شد وآن‌ها می‌بایست در لیگ لانکاس شایر بازی می‌کردند.

جان مک کنا که خود یک اسکاتلندی بود با آوردن هشت بازیکن حرفه‌ای اسکاتلندی تیم را متحول کرد. در اول سپتامبر سال ۱۸۹۲ بود که آنها اولین بازی دوستانه خود را در مقابل روترهام در ورزشگاه آنفیلد انجام دادند. در زمانی مشابه اورتون نیز در گودیسون پارک مسابقه داشت. حالا برای مردم شهر لیورپول جای سوال بود که کدام یک از این تیم‌ها را می‌بایست تشویق کنند. رئیس باشگاه لیورپول به روزنامه‌ها گفته بود که هیچ بازی را نمی‌توانید به این زیبایی از اورتون بببینید. لیورپول ۷۔۱ بازی را برد و این پیامی از طرف لیورپولی‌ها برای همشهری‌های خود بود. البته روزنامه‌ها تنها توانسته بودند ۱۰۰ نفر از مردم را متقاعد کنند که بازی لیورپول را ببینند. حدود ۱۰۰۰۰ نفر از مردم به گودیسون پارک رفته بودند و با این کار تیم جدید شهر تحقیر شد.
۳ سپتامبر ۱۸۹۲ لیورپول اولین مسابقه رسمی خود را در لیگ لانکاس شایر مقابل هایر والتون تحت مربیگری جان مک کنا انجام داد اما این بار هم چند ۱۰۰ نفر از مردم شهر برای دیدن بازی آمده بودند بازی چند ساعتی بدلیل تأخیر مهمان عقب افتاد اما تیم جدید موفق شد که با نتیجه سنگین ۸۔۰ هایر والتون را شکست بدهند و اولین جرقه‌ای بود که لیورپول بی ادعا و محجوب، خود را از لیگ منطقه‌ای بالا بکشد و این برای تیمی که تنها ۱۲ ماه از تأسیس آن می‌گذشت یک شروع ایده آل و رویایی بود. این مسئله سخت اورتون را ناراحت می‌کرد.[۳] باشگاه فوتبال لیورپول با پیروزی‌های موفقیت آمیز در لیگ لانکاس شایر شروع رویایی را در تاریخ خود رقم زد و به عنوان تیمی شکست ناپذیر به سایر تیم‌ها معرفی شد که سرانجام در پایان همان لیگ در مقابل نیوتن هیس(منچستر یونایتد) به برتری رسیدند و قهرمان شدند و جواز حضور در لیگ اول انگلستان را بدست آورد. جان مکنا با رهبری‌های هوشمندانه خود تیم را به سوی موفقیت پیش می‌برد بنابراین هواداران به او لقب وفادار را دادند. اما در لیگ اول انگلستان تیم در انتهای جدول قرار گرفت و سقوط کرد.
ولی با یک روحیه قهرمانانه و محکم خود را دوباره به همان لیگ رسانید و در نهایت پس از هشت سال موفقیت‌های پی درپی سرانجام در لیگ اول انگلستان در سال ۱۹۰۱ به اولین قهرمانی خود رسید. بذر این موفقیت توسط تام واتسون افسانه‌ای در سال ۱۸۹۶ رقم خورد. تام واتسون مربی آن روزهای لیورپول بود تأثیری که او گذاشت به هیچ وجه فراموش نشدنی است.
بیست سال بعد یک دوره موفقیت آمیز دیگر برای لیورپول بود. در فصل‌های ۱۹۲۱-۱۹۲۲ و ۱۹۲۲-۱۹۲۳ آن‌ها بار دیگر قهرمان لیگ اول انگلستان شدند. از چهره‌های شاخص آن دوره الیشا اسکات دروازه‌بان تیم را می‌توان نام برد.
در اواخر دههٔ ۲۰ باشگاه فوتبال لیورپول دچار افت فاحشی شد، در حالی که رقیب دیرینه آن‌ها اورتون بهتر بازی می‌کرد. تیم در آن زمان نیاز به تقویت اساسی داشت. در سال ۱۹۲۴ تیم بازیکنان درجه یکی را در خود می‌دید که می‌توان به گوردون هاجسون اشاره کرد که برترین گلزن باشگاه فوتبال لیورپول در آن زمان به شمار می‌رفت تا این که در سال ۱۹۶۲ راجر هانت رکورد گل‌های او را شکست. هاجسون یکی از دو بازیکن آفریقای جنوبی بود که برای قرمزها بازی می‌کرد، دیگری بری نیوینهایس بود که در سال ۱۹۳۳ به تیم پیوست و تا سال ۱۹۴۳ در تیم باقی ماند.
در سال ۱۹۳۵ باشگاه فوتبال لیورپول با مت باسبی بازیکن وقت باشگاه فوتبال منچستر سیتی قرارداد بست که بیش از ۱۰۰ بازی برای لیورپول انجام داد، بعدها به او پیشنهاد مربیگری در آنفیلد داده شد اما او به باشگاه فوتبال منچستر یونایتد رفت.
در طول مدت جنگ جهانی دوم لیورپول پذیرای بازیکنانی نظیر بیل شنکلی و باب پیسلی بود. در زمان جنگ جهانی دوم بازیکنی به نام بیلی لیدل در سال ۱۹۳۸ در باشگاه ظهور کرد که به سرعت محبوب هواداران گشت و به همین خاطر به او لقب لیدل پول دادند. در خط حمله آتشین قرمزها آلبرت استابین و بیلی لیدل و جک بلامر بازی می‌کردند که برای هر تیمی خطرناک بودند. تیم فصل ۱۹۴۶-۱۹۴۷ را باقهرمانی پشت سر گذاشت اما در فصل بعد در میان تعجب خیلی‌ها در میانه‌های جدول جای گرفت.
در سال ۱۹۵۰ لیورپول برای دومین بار به فینال مسابقه FA Cup رسید اما باز مثل فینال قبل با نتیجه ۰-۲ این بار به آرسنال در ویمبلی باخت که این شکست در خاطره هواداران باشگاه تا مدت زیادی باقی ماند و آن‌ها می‌بایست در حسرت اولین قهرمانی در این جام باقی می‌ماندند. در دهه ۵۰ لیورپول پرفروغ ظاهر نشد و نمایش بسیار ضعیفی داشت و همین باعث شد که در سال ۱۹۵۴ تیم به دسته پایین سقوط کند و مدت زیادی را در لیگ دوم انگلستان باقی بماند.
در سال ۱۹۶۲ دوباره به سطح اول فوتبال انگلیس برگشت. تیم در آن هنگام تحت رهبری بیل شنکلی برای موفقیت‌هایی که درسال‌های بعد انتظار آن را می‌کشید، آماده می‌شد. تیم در آن موقع شاهد حضور بازیکنی مهم به نام راجر هانت در خود بود. لیورپول در سال ۱۹۶۴ دوباره لیگ را فتح کرد و در سال ۱۹۶۵ اولین قهرمانی خود در FA CUP را جشن گرفت و همین طور قهرمانی لیگ در سال ۱۹۶۶ به افتخارات خود اضافه کرد. بازیکن طلایی آن زمان کوین کیگان بود. باشگاه فوتبال لیورپول با مربیگری بیل شنکلی و پرنده‌های آنفیلد همجنان در اوج، پرواز می‌کرد.
بیل شنکلی در دهه ۷۰ دست به ساختاری گسترده در تیم زد که نتیجه آن قهرمانی در سال ۱۹۷۳ در لیگ بود. در همان سال بود که لیورپول اولین جام اروپایی را بدست آورد. آن‌ها جام یوفا را بردند حال لیورپول بیش از پیش در اروپا شناخته شده تر به نظر می‌رسید. در آخرین سال حضور شنکلی در تیم، دومین قهرمانی در FA CUP از آن لیورپول شد. هواداران لیورپول هیچ گاه وی را از یاد نخواهند برد.
در سال ۱۹۷۴ باب پیسلی در باشگاه که قبلاً به عنوان کمک مربی در کنار بیلی شنکلی فعالیت می‌کرد، به سمت مربیگری رسید. در دوره مربیگری او لیورپول یکی از دوران پر فروغ خود را سپری می‌کرد. او تا سال ۱۹۸۳ مربی لیورپول بود که در این ۹ سال یکی از موفق ترین مربیان لیگ در انگلیس شناخته می‌شد که تنها در فصل اول حضور او در لیورپول، تیم بدون عنوان بود. اما او در سال ۱۹۷۶ لیورپول را به قهرمانی در لیگ انگلستان رساند. تیم تحت رهبری او توانست جام یوفا را برای بار دوم در همین سال از آن خود کند.
در سال ۱۹۷۷ تکرار قهرمانی در لیگ و فتح جام باشگاه‌های اروپا برای نخستین بار در تاریخ باشگاه رقم خورد و شهر لیورپول را غرق در شور و شادمانی کرد. در بازی فینال که در رم برگزار شد لیورپول با نتیجه ۱-۳ باشگاه فوتبال بورسیا مونشن گلادباخ را شکست داد و قهرمان شد. در این بازی کوین کیگان آخرین بازی خود را برای لیورپول انجام داد که بعد از آن کنی دالگلیش جای او را گرفت.
در سال ۱۹۷۸ لیورپول از عنوان قهرمانی خود در جام پاشگاه‌های اروپا دفاع کرد و برای دومین بار پیاپی جام را از آن خود کرد که در بازی فینال با تک گل کنی دالگلیش، باشگاه فوتبال اف ث بروژ را شکست داد و جام را در آنفیلد نگاه داشت.
در سال‌های ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ تیم به دو قهرمانی پیاپی در لیگ رسید. به طور کلی می‌توان گفت در دهه هفتاد انگلستان و اروپا، جولان گاه یکه تازی‌های باشگاه فوتبال لیورپول بودند. در سال ۱۹۸۱ تیم پیسلی برای سومین بار قهرمان اروپا شد و این بار رئال مادرید را با تنها گل آلن کندی مغلوب کرد و پادشاه اروپا شد. آن‌ها سه سال پشت سر هم در جام اتحادیه لیگ انگلیس قهرمان شدند. هم چنین دو بار پیاپی در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳ به عنوان قهرمانی در لیگ اول انگلستان رسیدند. از ستارگان آن دوره یان راش بازیکن ولزی تیم بود. زمانی که باب پیسلی قصد بازنشستگی را داشت هواداران از خود می‌پرسیدند چه کسی می‌تواند بعد از این افتخارات او را تکرار کند؟
در دوره باب پیسلی ستارگانی همچون یان راش، کنی دالگلیش، گریم سوانس، آلن هانسن در تیم ظهور کردند.
پس از باب پیسلی، جو فوگان ۶۳ ساله مربیگری لیورپول را بر عهده گرفت. وی در اولین سال حضورش موفق شد با لیورپول سه جام مهم را فتح کند و لیورپول اولین باشگاه انگلیسی بود که به این مهم دست پیدا می‌کرد .

*تذكر : اطلاعات درج شده در سال 2010 از منبع استخراج شده است.

منبع: Fa.Wikipedia.org
/ن